Λοιπόν: η κατάσταση θυμίζει πλέον αδελφούς Μαρξ. Και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν είναι κωμωδία, είναι επειδή, στην ουσία του ζητήματος, πρόκειται πράγματι περί μεγίστης τραγωδίας.
Πριν από κάτι μήνες ή και παραπάνω, κανένα χρόνο, ήταν ο Βενιζέλος και το ΠαΣοΚ που ίδρωναν έκαναν τις δραματικές εκκλήσεις, επικαλούμενοι συνειδήσεις και άλλα συναφή για τη σωτηρία της χώρας και ο Σαμαράς τους έκανε το δύσκολο.
Σήμερα, η εικόνα έχει αντιστραφεί πλήρως: ο Σαμαράς κάνει τις εκκλήσεις και εκείνοι του κρατάνε πόζα. Γίνεται το ίδιο, αλλά γίνεται απ’ την ανάποδη. Ή μήπως δεν γίνεται;…
Και τότε και τώρα, η Ελλάδα κινδύνευε μέχρι θανάτου, όχι μόνον μία αλλά πολλές φορές, σχεδόν κάθε φορά που κρινόταν μια δόση. Τα ίδια και τα ίδια, από ανθρώπους που, τελικά, εν συνόλω ούτε πιστεύουν αυτά που λένε, ούτε καταφέρνουν – ακριβώς επειδή δεν τα πιστεύουν, επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά πιστεύουν – να τα κάνουν πράξη.
Ετσι, το πράγμα κινδυνεύει να εξελιχθεί πια σαν το μύθο του Αίσωπου με το βοσκό και τα πρόβατα.
Οσο όμως παρακολουθεί κανείς αυτή την κωμικοτραγική, πικρή εναλλαγή ρόλων και συμπεριφορών, ένα κρίσιμο ερώτημα πλανάται όλο και πιο έντονο στην ατμόσφαιρα: τελικά, πόσους βοσκούς θα χρειαστεί να αλλάξουμε μέχρι να πάψουμε να είμαστε πρόβατα; Και, σε αυτό το ερώτημα, είναι δυστυχώς πάρα πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς.
Βοσκοί και πρόβατα - γνώμες
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου