Ποιο το μέλλον της γεωργίας μας

Η ελληνική γεωργία -και οι Ελληνες αγρότες- είναι εδώ με τα προβλήματά της και τις αγωνίες της για το μέλλον. Μια σειρά προβλήματα που ακροθιγώς αναφέρθηκαν στα διάφορα μνημόνια των αγροτικών αιτημάτων.

Με ένα γερό «επίδομα ανεργίας» δεν λύνεται κανένα αγροτικό πρόβλημα και απλά θέτει προϋποθέσεις για δυναμικότερες κινητοποιήσεις τον ερχόμενο χρόνο.

Τα προβλήματα που έχει σήμερα η γεωργία μπορούν να συγκεντρωθούν σε δύο μεγάλα κεφάλαια. Το πρώτο είναι ότι δεν παράγουμε και το δεύτερο είναι ότι δεν ξέρουμε να πουλάμε. Αναλυτικά, τα στοιχεία σ' αυτές τις ενότητες προβλημάτων είναι τα εξής:

* Το μεγάλο πρόβλημα με αλυσιδωτές συνέπειες είναι ότι δεν παράγουμε. Η ελληνική γεωργία δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη διατροφή του ελληνικού λαού. Η χώρα έχασε την αυτάρκειά της στα σιτηρά εκεί γύρω στο 2000.

Μια αυτάρκεια που είχε εξασφαλίσει για πρώτη φορά στην ιστορία της το 1957 (σιτάρκεια) και το 1985 στο καλαμπόκι. Σήμερα, για εισαγωγές σιτηρών πληρώνουμαι κάθε χρόνο 100 εκατ. ευρώ.

Μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα στην κτηνοτροφία. Για εισαγωγές κρέατος, γάλακτος, τυριών δαπανούμε κάθε χρόνο γύρω στο ένα δισ. ευρώ, σχεδόν περισσότερα απ' ό,τι δίνουμε για εισαγωγές πετρελαίου. Εισάγουμε όσπρια, φρούτα και λαχανικά, ψάρια.

Η έλλειψη παραγωγής έχει σημαντική επίπτωση στο ισοζύγιο. Το 2008, το έλλειμμα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο έφτασε τα 4 δισ. ευρώ. Στα 4 δισ. ευρώ υπολογίζεται και η αξία της γεωργικής παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των επιδοτήσεων. Δηλαδή, η ελληνική γεωργία παράγει το ένα τρίτο των προϊόντων για τη διατροφή των Ελλήνων και τα δύο τρίτα εισάγονται. Υπάρχει βέβαια και η εγκατάλειψη λόγω ΚΑΠ δυναμικών καλλιεργειών, όπως καπνά, τεύτλα, βιομηχανική ντομάτα κ.ά.

* Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν πουλάμε. Εχουμε μοναδικά προϊόντα, έχουμε ποιοτικά προϊόντα και δεν μπορούμε να τα πουλήσουμε. Είναι απαράδεκτο να πουλάμε το εξαιρετικά παρθένο λάδι δύο ευρώ το κιλό χύμα στους Ιταλούς και αυτοί, αφού το συσκευάσουν, να το μεταπωλούν 20 και 30 ευρώ το κιλό. Το ίδιο συμβαίνει με το κρασί (πουλάμε μούστο με ένα ευρώ και ως κρασί πουλιέται 15-20 και 30 ευρώ το μπουκάλι). Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα σταφύλια, τις σταφίδες (από παραγωγή 120.000 τόν. το 1990, σήμερα δεν παράγουμε ούτε 35.000 τόν.), τα σύκα, το βαμβάκι. Συμπερασματικά, το πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας συνοψίζεται στο ότι δεν παράγουμε και όσα παράγουμε δεν μπορούμε να τα πουλήσουμε.

Το ερώτημα βέβαια είναι τι μπορεί να γίνει. Υπάρχουν λύσεις και προοπτικές; Είναι σίγουρο ότι ακόμη υπάρχουν λύσεις. Απαιτείται ένας προγραμματισμός για το τι μπορούμε να καλλιεργήσουμε (εθνική στρατηγική με πολιτικές). Απαιτείται συνεργασία και κυρίως ενημέρωση των αγροτών.

Κυρίαρχο θέμα είναι η επανίδρυση των συνεταιρισμών και η χάραξη μιας πολιτικής μάρκετινγκ. Είναι απαράδεκτο τα πολυεθνικά σουπερμάρκετ να μην πουλάνε ελληνικά προϊόντα, αλλά προϊόντα της χώρας προέλευσής τους.

Ν' αποφασιστεί ότι γεωργία χωρίς στήριξη και επιδοτήσεις δεν γίνεται. Και μετά να καθοριστεί πού θα δοθούν ενισχύσεις και ποια γεωργία θα ενισχύσουμε.

Υπάρχουν δυο-τρία προϊόντα που δείχνουν τον δρόμο. Η μαστίχα Χίου κατακτά την Αμερική και ο κρόκος Κοζάνης έχει ζήτηση μεγαλύτερη από την παραγωγή.

Η φέτα είναι ένα προϊόν με μεγάλες δυνατότητες, που θα βοηθήσει την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας μας. Η συγκυρία με τις αναδυόμενες αγορές της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας αποτελεί μια ευκαιρία για τα ελληνικά φρούτα και λαχανικά. Απαιτούνται όμως οργάνωση και ποιότητα.

Τι εισάγουμε

Φυτικά: Κρεμμύδια από την Ινδία, λεμόνια από Αργεντινή, Λίβανο, Σερβία. Αχλάδια από Αργεντινή και Χιλή. Δαμάσκηνα και σταφύλια από Χιλή. Φακές από τον Καναδά. Φασόλια από την Κίνα και την Τουρκία. Ρεβίθια από Μεξικό. Φιστίκια Αιγίνης από ΗΠΑ, Ιράν, Τουρκία. Φυστίκια αράπικα από Κίνα, Βραζιλία, Αργεντινή. Αρακά, μπάμιες, φασολάκια από την Αίγυπτο. Ποπ-κορν από την Αργεντινή.

Ζωικά: Βούτυρο από Ινδία. Κατεψυγμένα κοτόπουλα από Αργεντινή και βοοειδή από Βραζιλία. Καλαμάρια - χταπόδια από Ταϊλάνδη. Σαρδέλες από Ταϊλάνδη και Κροατία. Κατεψυγμένη πέρκα από Ουγκάντα. Σαλιγκάρια από Αζερμπαϊτζάν. Ψάρια νωπά από Σενεγάλη, Τυνησία, Τουρκία. Αστακούς από Καναδά. Γαρίδες από Αυστραλία, Μαλαισία, Σαουδική Αραβία.